Ik zou nu willen schrijven dat ik ook een leger aan linkers heb en dat heb ik ook. Verzameld als een hopeloze stapel van stof, liggen daar heel veel rechters en linkers. De sokkenmand overstroomd en het gewassen wasgoed schreeuwt om samengevoegd te worden. En ik kijk ernaar.
Bij ons thuis zijn we met 5 personen, dat zijn een heleboel wassen per week en weet je net zoveel voet-bekleding die hopeloos verdwijnt in een bak. Alle verschillende kleuren, maten en functies liggen door elkaar. Enkelsokje ligt verlegen tegen de voetbalsok die op zijn beurt weer de gekregen sokken van bol.com bedekken. Maar er zit eigenlijk geen logica in, want ja dit zijn dus twee rechters en die zijn dus de linkers kwijt.
Sokken zijn belangrijk zeker als je warme of geademde voeten wil behouden. Daarom wordt dit kledingstuk dan ook zeker niet overgeslagen om te dragen. Het is een heel ander kledingstuk dan de broek die je met een paar gerichte vouwen zo op een keurige stapel tovert, of de trui die via de kneepjes van een ervaren hand al snel de kast kan opsieren met aanwezigheid, passend op de truien plek. Heel anders dan de sok. Want de rechter is niets zonder de linker en de linker kan ook niets zonder de rechter. Dat betekent niet allen magisch vouwen nee dat betekent ook memory spelen. Welke sok hoort bij welke sok en dan nog de vraag bij welke persoon in huis. Heel ingewikkeld.
Ik heb heel vaak het gevoel dat ik een taak uitvoer met of een linker- of een rechterdeel in mij. Ik voel soms dingen en ik denk soms nog veel meer dingen. Maar heel vaak zijn ze niet samengevouwen. In mij weet het niet wat nou goed is voor me. Ga ik er over nadenken en dus eigenlijk niets doen, of doe ik iets maar zonder de voorbedachte samenhang wordt het vaak toch een soort van rommeltje.
In de literatuur leren we dat Trauma en PTSS er voor zorgen dat de beiden delen van rechts en links niet zo goed met elkaar praten omdat het gevoelscentrum het overneemt. Vaak is dit deel in je hersenen groter dan iemand die dan weer niet zoveel last heeft van zijn Trauma’s of PTSS. Het gevoelscentrum is vaak ook nog best een beetje eenzijdig in zijn bericht geving, iets met hier ben je angstig voor, stop met wat je doet. Of wordt boos en vecht, of je voelt iets anders vlucht maar. Het zou fijn zijn als het beter zou werken, maar dat doet het dus gewoon vaak niet.
Vandaag voel ik me goed en speel ik sokken memory, heel veel sokken vinden elkaar als rechter en linker en de stapel groeit, en dan kom je op het punt van de enkele sokken. Je weet zeker dat de personen die deze sokken hebben gedragen twee sokken hebben aangehad en hoe komt het dan dat er gewoon eentje weg is. Meestal eet de wasmachine geen sokken en ook de droger lust ze niet, dus wie is dan verantwoordelijk voor al die losse eindjes.
In het brein van de PTSSer zijn er ook heel veel losse eindjes die de heel dag om aandacht vragen, we moeten iets eten vanavond maar wat? En nog tijdens het proces van wat, ben je al bezig met rondslingerende voorwerpen die graag weer een plekje hebben. Onder de bank vind je een sok, hoe die daar is gekomen is natuurlijk een super vraag teken maar er is vast straks een rechter heel blij dat de linker is gevonden.
Gebeurtenissen hebben een linker en een rechter kant nodig om tot rust te komen, dat doe je door de ervaring te aanvaarden zoals het is, dan kan je de ervaring samenvouwen en in een kast leggen. Sommige samengevouwen ervaringen zien er als zwarte sokken uit en anderen als vel gekleurde happy Socks.
Samen is het heel fijn om ervaringen of gebeurtenissen samen te voegen tot een keurig paar. Dat kan heel goed tijdens een mastermind waarbij je samen gaat kijken welke kanten er zitten aan je verhaal. Door de ogen van de ander leer je jouw wereld kennen. Voel je nu die Yes al?
Liefs, Hansje